Ülkemizde 12. !f İstanbul Bağımsız Filmler Festivali’nde gösterilen Samsara (2011), Ron Fricke’nin Baraka’dan (1992) sonra yönetmenliğini yaptığı ikinci uzun metraj film. Fricke, bu filminde yine yapımcı Mark Magidson’la çalıştı ve ikili bir kez daha müzikal ve görsel bir ziyafet ortaya çıkardı.
Samsara, “yaşamın sürekli dönen çemberi” anlamına gelen bir Sanskrit kelime. Yapımı neredeyse beş seneyi bulan ve yirmi beş ülkede çekilen Samsara filminde ise Ron Fricke bizi kutsal topraklara, afet bölgelerine, sanayi bölgelerine ve doğa harikalarına götürüyor. Kamerayla birlikte izleyici dünyadaki tüm yaşam biçimlerini, iklimleri, coğrafyaları dolaşıyor. Doğa harikalarını ve doğada yaşayan canlıları görürken spor salonlarına kapanmış insanları da, tüketim toplumunda hayvanlara yapılanları da görüyor.
Filmin öne çıkan yönü, diyalog, öyküleme, olay dizgesi, oyuncu ve senaryonun olmaması. Yönetmen bizi bu yolculuğa tamamen görüntüler ve müzik eşliğinde çıkarıyor. Bu sayede de filmin resmi sitesinde belirtildiği gibi “rehberli meditasyon” (“guided meditation”) hissi yaratıyor. Diyalog ve betimsel metinleri ekarte ederek geleneksel belgesel beklentimizi yıkıyor, görüntüler ve müzikten ilham alarak kendi iç yorumlamamızı yapmamız için bizi teşvik ediyor.
Filmin Künyesi
