Demonlover (2002), Carlos (2010), Boarding Gate (2007) ve Personal Shopper (2016) gibi filmleriyle popülarite kazanmış Fransız yönetmen Olivier Assayas’nin deneysel müzik belgesel filmi olan Noise, ne yazık ki kuytu köşede kalmıştır.
Noise, izleyiciyi 2005 yılının bir Haziran gecesine; Fransa’nın Saint-Brieuc kentindeki Art Rock Müzik Festivali’ne götürür. Assayas’nin rejisi eşliğinde bir seri konser performansı izleme fırsatı buluruz. Performansları gösterilen sanatçılar arasında Pascal Rambert, White Tahina, Marie Madiano, Afel Bocoum, Text of Light, Metric, Jeanne Balibar ve Sonic Youth üyeleri olarak tanıdığımız Kim Gordon ve Thursten Moore’un ikili projesi Mirror/Dash bulunmaktadır. Ud semaisinden şiir dinletisine, çılgın bir rock grubu performansından deneysel gürültülere birçok farklı müzik türünü, o gece festivalde bulunmuş kişiler ile birlikte izleme fırsatı elde ederiz. Özellikle final sekansını oluşturan Kim Gordon ve Thursten Moore performansı müzikal ve teatral olarak dikkat çekmektedir. Ancak bu performansın öne çıkmasındaki en büyük etkenlerden biri de Assayas’nin daha önce görme fırsatımız olmayan “kamera performansıdır”. Sahnedeki deneysel ve doğaçlama gürültüye Assayas de kamerasıyla eşlik eder ve hipnotik olduğu kadar ekstatik de bir görüntü ortaya çıkarır. Bunu da kimi zaman otoyol asfaltlarını, neon tabelaları, şehir ışıklarını ve havaalanı terminallerini üst üste bindirerek yapar.
Noise, bahsi geçen müzisyenlerin dinleyicilerinin yanı sıra, deneysel sinemaya ve müzik belgesellerine ilgi duyanların da mutlaka izlemesi gereken bir filmdir. Filmdeki soyut kaos, adeta “Chris Marker bir müzik belgeseli çekseydi nasıl olurdu?” sorusunun cevabı niteliğindedir.
