Sinemaya yönetmen olarak 1997 yılında başlayan, ancak Lerry Clark’ın yönettiği Kids (1995)’in senaryo ekibinde de yer alan Harmony Korine, üslubu ve aykırı yapısıyla her zaman farklı bir yerde durmuştur. Bir olay örgüsü üzerinden gitmektense karakterleri daha baskın kullanan Korine, Gummo (1997)’da, Werner Herzog ve Leos Carax gibi usta yönetmenlerin dikkatini çekmeyi başardı. Julien Donkey-Boy (1999)’da ise Dogme 95 manifestosunu benimseyen Korine, kendine has depresif, umutsuz ve rahatsız edici atmosferi bu filmine de taşıyor. Bir aile etrafında gelişen olaylara tanık olduğumuz yapımda, şizofreni merkezinde güçlü karakter analizlerini de görüyoruz. Yer yer fotoğrafların da öykünün içine girdiği ve izleyiciye eşlik ettiği farklı anlatım dili ve kurgusuyla da ön plana çıkan bu kült film, sinemaseverlere sıradışı bir seyirlik sunuyor. Otoriter baba rolünde izlediğimiz yönetmen Werner Herzog ise performansıyla göz dolduruyor.
