Eric Rohmer’in yönettiği, Claude Chabrol ve Roland Nonin’in yapımcılığını üstlendiği film, işsiz ve parasız Amerikalı Pierre’in teyzesinden kalacak mirasla zengin olmayı umarken, bir evsize dönüşmesini konu alıyor. Yüz dakikalık film, Cahiers eleştirmenlerinin desteğiyle çekilmişse de, Cahiers üslubuna ters, oldukça kasvetli bir tonla ekranı sarıyor. Fakat sıkı bir çalışmanın ürünü olduğu, ana karakter Pierre’in – Godard ve Truffaut’nun yakın senelerde çekilmiş ilk filmlerine nazaran- roman sayfalarından fırlamış gibi duran görüntüsüyle, seyirciyi ikna edebiliyor. İş bulmayı reddedip, kendini küçümsenecek bir durumda bulduğunda bile aylaklığı, para bulmaya yeğ tutması, bu Fransız Oblomov’un beslendiği entelektüel kaynağın sadece Paris kafeleriyle sınırlı olmadığını gösterir. Yeni Dalga’nın önemli yapımlarından biri olan bu film, dönemdaşlarından sadece hayata ait olamayacak kadar gerçek üstü finaliyle değil, dönemindeki gişe başarısıyla da ayrılıyor elbette. Filme hakkını teslim etmekse bugünün izleyicilerine düşüyor.
