2017 Filmekimi İzlenimleri: 120 BPM & Happy End

Les Revenants ve Eastern Boys gibi filmleri yönetmiş, Entre Les Murs ve Planetarium  gibi filmlerin senaryosuna katkıda bulunmuş olan Robin Campillo’nun son filmi 120 Battements Par Minute, 1987’de New York’ta kurulan ve HIV/AIDS’e karşı farkındalık yaratmaya çalışan bir örgütün 1989’da da Paris’te kurulan ayağını merkezine alıyor.

120 BPM’i, yönetmenin bir önceki filmi Eastern Boys (2014) ile kıyasladığımızda oldukça düşük bir tempoya sahip olduğunu söyleyebiliriz. Odaklandığı konu gereği bu temponun düşüklüğü anlaşılabilir olsa da bu durum filmin gereğinden fazla uzun süresiyle  birleşince seyircinin dikkatinin dağılmasına sebep oluyor.

Filmin bir diğer rahatsız edici kısmı, oldukça genel başlayıp, hiçbir karakteri derinlemesine incelemeyip filmin ortalarından sonlarına doğru iki karaktere; bilhassa Sean’a odaklanmasıydı. Örgütte yer alan karakterlerin birçoğuna dair bir detay verilmiyor maalesef.

Fakat filmin geneline baktığımızda, özellikle teknik açıdan, başarılı bir yönetmenlik denemesi olduğunu söyleyebiliriz. Filmekimi’nde izleyebileceğiniz 120 BPM’in Cannes Film Festivali’nde FIPRESCI, François Chalais, Jüri Büyük Ödülü ve Queer Palm gibi ödülleri de aldığını belirtelim.

Happy End (Yön. Michael Haneke)

Happy End; tek başına değerlendirildiğinde çekimleriyle, oyunculuklarıyla, sinematografisiyle oldukça başarılı bir film addedilebilecekken Michael Haneke filmografisi açısından düşünüldüğünde maalesef yetersiz kalan bir film oldu. Belli bir konuya odaklanamayan film birçok soruna dokunuyor ama bunu yaparken yetersiz kalıyor. Film genel anlamda, Michael Haneke’nin çoğu filminde olduğu gibi, burjuva eleştirisinde bulunurken bir yandan da göçmen sorununa, teknoloji bağımlılığına, inşaat sektöründeki problemlere değiniyor ama filmin pek de suya sabuna dokunduğu söylenemez.

En başarılı yönleri dozunda ve zekice kurgulanmış mizahı ve oyunculukları olan Happy End’i Filmekimi 2017 kapsamında izleyebilirsiniz.