Dustin Hoffman filmografisinin yetişkinlik evresi ürünü olan Straight Time (1978); sınıf mücadelesini iyi-kötü birey sentezine atfederek, mutlak gerçekliği bürokratik çıkara dayandırır. Max, altı yıllık hapis hayatını kamu hizmeti yapma koşuluyla sonlandırmak üzeredir. Genç adam, sendikada tanıştığı güzeller güzeli Jenny’e ilk görüşte âşık olur. Jenny, Max’in sabıkalı oluşunu sorun etmeden ona sempati duyar ve Max için en uygun işi aramaya başlar. Max’in bir suçlamaya kurban gitmesi, Jenny’i ayrılığın eşeğine sürükler. Genç adam, –otoriteye uygun vatandaş- olma sözünü tutmak için, yeniden serbest bırakılacağı güne kadar sabırla beklemek zorundadır. Yaşayacağı sakin, sıradan, “düzgün” bir hayatın zaman dilimine odaklanır. Ancak düzgün adam, kendisi gibi olmaya karar verir. Film boyunca antikahraman portresi çizen Max, ötekileştirilen azınlığın gururlandığı bir efsaneye dönüşür. Edward Bunker’ın “No Beast So Fierce” romanından uyarlanan Straight Time, sinema terminolojisinde; Neo-Noir film tarzında anılmaktadır.
Yönetmen koltuğunu Ulu Grosbard ile paylaşan Dustin Hoffman, sinemaya olan tutkusunu aktör statüsüyle sınırlamayıp kamera arkasında da tinselleştirir. Straight Time; klâsik anlatı yapısıyla hem kitle kültürüne hem de seçkin kültüre hitap eden bir yakın dönem filmidir.
