Medianeras (Gustavo Taretto, 2011)
“Ayrılıkların, boşanmaların, aile içi şiddetlerin, kablolu kanal sayısındaki patlamanın, iletişim eksikliğinin, umursamazlığın, uyuşukluğun, depresyonun, intiharların, asabiyetin, panik atakların, obezitenin, gerginliğin, güvensizliğin, stres ve hareketsiz yaşam tarzının mimar ve mühendislerin suçu olduğundan adım gibi eminim.”
İnsan, yaşadığı ortamdan ayrı düşünülemez. Bir yandan mekânı, içine kendini katarak inşa ederken öte yandan da kurduğu bu mekândan etkilenmektedir. Bu durumun temel unsurları arasında başlıca binalar, yollar ve gündelik ritim görülebilir. Arjantinli yönetmen Gustavo Taretto bu elementleri görsel kurgunun merkezine alarak, 2011 yılına ait Medianeras isimli ilk uzun metraj filmiyle insanın şehir içindeki konumlanışını işler. Filmin takip ettiği ana anlatının yanısıra yönetmen Buenos Aires’in çarpık kent görüntüsünü hareketli fotoğraflara dönüştürerek karakterlerin ve şehrin rutin yaşantısı arasında kişilik bağlantıları kurmaktadır. Birbiriyle uyumlu ilerleyen sahneler sayesinde, film ritmik uzunca bir şarkıyı anımsatmakta ve bununla birlikte naif bir izlenim bırakmaktadır.
