Film, Berlin’in büyük otellerinden birinde, güzel bir üniforma ile müşterileri karşılayan bir kapıcının hayatından kesitler sunuyor. Pos bıyıkları ve gösterişli üniforması sayesinde yaşadığı mahallede büyük saygı gören kapıcı, olmadık bir günde hem işini hem de üniformasını kaybediyor. The Last Laugh, dışavurumcu Alman sineması deyince akla ilk gelen isimlerden F. W. Murnau’nun 1924 yapımı filmidir. Döneminin teknik imkânlarını zorlayarak ilklere imza atmış bu sessiz filmde başrolü efsane oyuncu Emil Jannings üstleniyor. Daha sonra “özgür kamera” olarak adlandırılacak çekim tekniği ilk defa bu yapımda kullanılıyor. Ayrıca karakterlerin ruhsal durumlarını betimlemek için absürt dekorlara yer verilirken, hatalı görüntülerin de kullanıldığına tanık oluyoruz. Binalar, yüzler kasıtlı olarak bozulmuş, o güne kadar hiç yapılmayan ancak günümüzde de kullanılan rüya sahneleri tasarlanmıştır. Diyaloğun ve ara yazıların kullanılmadığı filmin sonundaki tek ara yazıda ise bir mesaj gizli. Dedikodu, gelenek, mahalle baskısı gibi toplumsal konuların ve korku, gurur, rüya, mucize gibi psikolojik başlıkların ilk defa bu kadar görsel işlendiği The Last Laugh, dönemin en iyi filmlerinden sayılabilir.
